Ανθρωπότητα γένους αρσενικού
Η 25η Νοεμβρίου έχει καθοριστεί ως η διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. To 2021 στη χώρα μας καταγράφηκαν 23 γυναικοκτονίες. Η Γαλλία κατέγραψε 208.000 θύματα ενδοοικογενειακής βίας. Μέχρι τον Ιούλιο του 2022 είχαν καταγραφεί 6.204 καταγγελίες για κακοποίηση γυναικών. Τον Σεπτέμβριο του 2022 στο Ιράν δολοφονήθηκε η Mahsa (Jina) Amini από την αστυνομία των ηθών επειδή δεν φορούσε σωστά τη μαντίλα της. Τον χειμώνα του 2023 θα έχει περάσει ενάμισης χρόνος από την ανατροπή της ιστορικής απόφασης Roe v Wade, που αφαίρεσε ξανά το δικαίωμα των γυναικών (όσων ζουν σε συγκεκριμένες πολιτείες της Αμερικής) στην αυτοδιάθεση του σώματος και στην ασφαλή πρόσβαση στην υγεία. Τον Αύγουστο του 2023, μία μικρογραφία της δυστοπίας της Atwood, έγινε πραγματικότητα στα Χανιά. Αποκαλύφθηκε η ύπαρξη ενός κυκλώματος εμπορίας βρεφών, στο οποίο 98 γυναίκες παρέμειναν αποκλεισμένες, υπό εργασιακή εκμετάλλευση ως παρένθετες μητέρες. Παράλληλα, ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι από το Νεπάλ πέθανε ως αποτέλεσμα της παράνομης πρακτικής chhaupadi, όπου οι γυναίκες που έχουν έμμηνο ρύση αναγκάζονται να μένουν σε καλύβες έξω από τα σπίτι τους. Τον Οκτώβριο του 2023 το Αφγανιστάν επλήγη από σεισμό 6,3 ρίχτερ, ο οποίος κατέστρεψε ολόκληρα χωριά και άφησε πίσω του περισσότερους από 2,400 νεκρούς. Οι γυναίκες και τα παιδιά αποτελούσαν το 90% των νεκρών. Εκατοντάδες Αφγανές γυναίκες θάφτηκαν ζωντανές μέσα στα ερείπια των σπιτιών τους, γιατί φοβόντουσαν να βγουν έξω χωρίς hijab. Παγκοσμίως 1 στις 3 γυναίκες έχει υποστεί βία κάποια στιγμή στη ζωή της, σύμφωνα με την Ελληνική Ψυχοπροφυλακτική Εταιρεία. Παγκοσμίως, 137 γυναίκες δολοφονούνται από τον σύντροφό τους ή κάποιον συγγενή τους, κάθε μέρα. Όσο η πολιτεία αρνείται να το δει, άλλη μια γυναίκα δολοφονείται.
Ζούμε σε μία κοινωνία που απαξιώνει καθημερινά την ανθρώπινη ζωή. Σε μία κοινωνία που βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση. Σε μία κοινωνία, η οποία την μόνη φορά που αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για τα θέματα της έμφυλης βίας και καταπίεσης, κατέληξε να κατηγορεί τις νεοφεμινίστριες που δεν είναι χαρούμενες, αλλά αντίθετα έχουν υιοθετήσει μια στάση και τάση αυτοθυματοποίησης*. (Στα συγκεκριμένα θέματα κλήθηκε να απαντήσει και ο Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, δολοφόνος της συζύγου του -Καρολάιν Κράουτς-, όταν έδωσε πανελλήνιες εξετάσεις το 2023 για να εισαχθεί σε τμήμα της Νομικής). Η επιλογή ωστόσο της ενότητας “Βία κατά των γυναικών”, όζει κυρίως παντελή άγνοια, παρά προπαγανδιστική διάθεση.
Η υποκρισία του κρατικού μηχανισμού προβάλλεται από άλλες κινήσεις και δηλώσεις. Πέρυσι, η Βουλή φωτίστηκε πορτοκαλί για την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Ταυτόχρονα επίσημο θεσμικό αιρετό πρόσωπο δήλωνε ότι “πρέπει να γίνεται χρήση του όρου «γυναικοκτονία», αλλά όχι και νομική κατοχύρωσή του.” Αυτό προκύπτει γιατί κατά δήλωση, “έχουμε ένα ιδιαίτερα αυστηρό νομικό πλαίσιο για τις ανθρωποκτονίες”(!). Πριν δύο μήνες, άλλο αιρετό πρόσωπο, έπειτα από μία διαμάχη με ένα δημότη, ισχυρίστηκε : “Εγώ έχω μάθει σαν άνδρας, τις διαφορές μου να τις λύνω με ξύλο. Εσείς λύστε τις με καλσόν…Τι να κάνουμε τώρα, να γίνουμε λουλούδες;” Αυτή η νοοτροπία που χρησιμοποιούν μερικοί, κυρίως άνδρες, της “ματσίλας” που μεταφράζεται ως τοξική αρρενωπότητα, έχει με τη σειρά της συντελέσει στην όξυνση του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών. Οι “άντρακλες” θεωρούν ότι με το ξύλο μπορούν να επιβάλλονται και να τρομοκρατούν. Αυτή η νοοτροπία, αποκτά έρεισμα όχι μόνο από τις δηλώσεις προσώπων που έχουν ένα δημόσιο βήμα, αλλά ακόμα και από τον θείο στο χωριό που περιμένει να τον σερβίρουν, να του ετοιμάσουν τη βαλίτσα, να τον υπηρετούν, που όπως είπε και η Μποβουάρ πιστεύει πως η ανθρωπότητα είναι γένους αρσενικού και ο άντρας καθορίζει τη γυναίκα όχι καθαυτή, αλλά σε σχέση με τον ίδιο.
Ακόμη και όταν τα δικαιώματα της γυναίκας αναγνωρίζονται στη θεωρία, η πολύχρονη συνήθεια εμποδίζει τη σαφή έκφρασή τους στα ήθη. Είναι βασικό να καταλάβουμε, πως όταν μία χώρα ή ένας ολόκληρος κόσμος δεν μεριμνά για την εξασφάλιση του κοινού καλού, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως η εξασφάλιση του ατομικού καλού των πολιτών, ουσιαστικά αγνοεί μια ομάδα ατόμων, ανεξάρτητα από το πλήθος που την απαρτίζει. Μήπως όμως ο στόχος της πατριαρχίας, μιας μορφής κυριαρχίας, είναι η καταπίεση, πολύ περισσότερο απ’ ότι ο αποκλεισμός;
Η πατριαρχία βιάζει και σκοτώνει. Όχι μόνο γυναίκες αλλά και άντρες που προσπαθούν να υποταχθούν στα πρότυπα που προβάλλει. Οι γυναίκες δεν δολοφονούνται, δεν παρενοχλούνται, δεν βιάζονται από υπερβολική αγάπη και φροντίδα αλλά από την τοξική νοοτροπία που καλλιεργείται ως δ φυσικό χαρακτηριστικό του ανδρικού φύλου. Ζούμε σε μία εποχή που η πατριαρχία και ο φασισμός συνεχίζουν να είναι ιδέες αποδεκτές και πολλές φορές δημοφιλείς. Σε μία εποχή που η μάχη ενάντια σε απαρχαιωμένες παγιωμένες αντιλήψεις συνεπάγεται τη μάχη ενάντια στην καθεστηκυία τάξη -πολιτική και θρησκευτική-. Ωστόσο, η μάχη αυτή, ενάντια σε ένα σύστημα που απεμπολεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ παράλληλα υποθάλπει και υποκινεί τις ανισότητες, είναι δύσκολη και απαραίτητη, γιατί δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες.
*Θέματα πανελληνίων 2023