Σπατάλη φαγητού… σπατάλη ζωής!

Τις τελευταίες δεκαετίες, με την εφαρμογή νέων μεθόδων καλλιέργειας στη γεωργία, ο όγκος της παραγόμενης τροφής έχει αυξηθεί σημαντικά. Ως εκ τούτου μπορούμε να θρέψουμε πολύ περισσότερους ανθρώπους από ότι παλαιότερα. Κι όμως ακόμη και σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι ανά το κόσμο πεθαίνουν από τη πείνα. Μάλιστα παρατηρείται το εξής παράδοξο: ακόμη και στις «ανεπτυγμένες χώρες» που εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ζούνε στην φτώχια αγωνιώντας να εξασφαλίσουν τροφή για το τραπέζι τους, μεγάλο μέρος της τροφής σπαταλιέται ή απορρίπτεται επειδή δε πουλιέται και «ξεμένει» στους πωλητές.  Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο στη χώρα μας καθώς αν κανείς περπατήσει μετά το τέλος μιας λαϊκής αγοράς στο δρόμο θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα θλιβερό θέαμα: δεκάδες κασόνια με φαγητό κάθε λογής φρούτων και λαχανικών όπως καρότα, εσπεριδοειδή, μαρούλια, χόρτα, μανταρίνια κ.λπ. που επειδή δεν αγοράστηκαν απλά απορρίφθηκαν χωρίς να έχουν κάποιο ελάττωμα. Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποια σχετική μέριμνα από τους δήμους και έτσι τα τρόφιμα αυτά  ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να θρέψουν μια άπορη οικογένεια,  πετιούνται στα σκουπίδια. Είναι ανάγκη να δημιουργηθεί ένας θεσμός από το κράτος που να αναλαμβάνει να συγκεντρώνει αυτά τα τρόφιμα και να τα διαμοιράζει σε απόρους. Επιπλέον, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ενίσχυση του θεσμού των συσσιτίων, αλλά και να δίνονται σε οργανώσεις που φιλοξενούν πληγωμένα άγρια ή εγκαταλελειμμένα οικόσιτα ζώα.

Ο σεβασμός στη τροφή, ενώ άλλοι συνάνθρωποι μας πεινάνε, είναι πολιτισμός και ο διαμοιρασμός της σε αυτούς που έχουν ανάγκη είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να μπορούμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Είναι γεγονός ότι η εποχή που διανύουμε χαρακτηρίζεται από μια παράτολμη άνοδο του ατομικισμού και της κατάρρευσης του κοινωνικού ενδιαφέροντος. Σήμερα οι πολιτικοί επαίρονται για την επίτευξη της προόδου και την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Κι όμως ακόμη τα κοινωνικά προβλήματα συνεχίζουν να μαστιγώνουν λυσσαλέα τη συνείδηση κάθε ενεργού πολίτη. Ακόμη, εκατομμύρια ανθρώπων ζουν σε άθλιες συνθήκες, το περιβάλλον πεθαίνει, οι ανισότητες αμβλύνονται, δίπλα σε φτωχικά σπίτια χτίζονται πολυτελείς ουρανοξύστες. Στις μεγαλουπόλεις δεν ξέρουμε ποιος μένει δίπλα μας και η παραβατικότητα  θεριεύει.  Άραγε ποια είναι αυτή η πολυπόθητη πρόοδος στην οποία αναφέρονται οι πολιτικοί με τόσο μένος; Σε αυτόν τον κόσμο που συνεχώς αλλάζει, ένα μόνο είναι σίγουρο: Καθένας κάνοντας το χρέος του ως πολίτης και πάνω από όλα ως άνθρωπος, μπορεί να ανάψει ένα μικρό φωτάκι φωτίζοντας το δρόμο της ανθρωπότητας προς την ουσιαστική βελτίωση της ζωής όλων!