Το σχήμα των πόλεων
Το Μπέρμιγχαμ της Αγγλία έχει σχήμα νεφρού, πιο “ψηλό” παρά “πλατύ”, καμπυλώνοντας ανατολικά ελαφρός στη φαρδιά πλευρά. Είναι συνεχόμενο, σε σχήμα σταγόνας και αισθητό. Μπέρμιγχαμ, Αλαμπάμα, ιδρύθηκαν το 1871 και ονομάστηκαν από τους Άγγλους προγόνους τους, φαίνεται σαν να το φαντάστηκε ένας διαταραγμένος υπολογιστής, ευθείες γραμμές, κλειστές γωνίες και ελλείπει κομμάτια στο κέντρο. Ένα ψευδοπόδι εκτείνεται προς τα δυτικά, μακρύ και λεπτό, μέχρι να διευρυνθεί λίγο και τελειώνει σε ένα “κουτοειδές” σχήμα. Στα ανατολικά υπάρχει μία ογκώδης προέκταση, λεπτή και ύστερα παχιά, μετά λεπτή πάλι και τέλος διπλασιάζεται αρκετές φορές.
Από το Σαν Χοσέ στα δυτικά μέχρι την Σαβάννα στα ανατολικά και από το μικροσκοπικό Μινοτ στη Βόρεια Ντακότα μέχρι το εξαπλωμένο Fort Worth στο Τέξας, περίεργοι χάρτες πόλεων μπορούν να βρεθούν σε ολόκληρη την Αμερική. Με κάποιες εξαιρέσεις, αυτά τα όρια είναι διοικητικών “γλυκισμάτων” που καθιστούν λίγες εξαιρέσεις για την γεωγραφία, την πυκνότητα του πληθυσμού ή για την κοινή λογική.
Το Λος Άντζελες είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Η περιοχή έχει 88 πόλεις που έχουν πληθυσμούς από 76 (Βέρμον) μέχρι 3,9 εκατομμύρια (Λος Άντζελες). Το Μπέβερλι Χιλς (πληθυσμός 34.000) είναι δικιά της πόλη, με τη δικιά της αστυνομική δύναμη, με δικιά της πυροσβεστική δύναμη και σχολεία. Το ίδιο και για το Σάντα Μόνικα (πληθυσμός 92.000). Ακόμα και το Βέρμον έχει δικιά της αστυνομική δύναμη με κάτι 50 και υπαλλήλους. Συνολικά η περιοχή του Λος Άντζελες έχει περίπου 30 πυροσβεστικές, περισσότερα από 40 αστυνομικά κέντρα και 80 σχολικές “περιοχές”.
Το Λος Άντζελες είναι “extreme” αλλά όχι ασυνήθιστο. Η περιοχή Τζέφερσον της Αλαμπάμα, μία από τις επτά περιοχές στο Μπέρμιγχαμ, “είναι σπίτι” σε 35 δήμους, περιλαμβάνοντας το Κάρντιφ (πληθυσμός 45). Ένας χάρτης των ενσωματωμένων περιοχών του Τζέφερσον ξεκαθαρίζει τα πράγματα κάπως. Δεκάδες ανεξάρτητες πόλεις είναι τακτοποιημένα στα κενά του Μπέρμιγχαμ σαν ένα δύσκολο παζλ. Από μία αεροφωτογραφία, μπορεί να φαίνεται ότι το Μπέρμιγχαμ ξετυλίγεται αλλά, με τη διοικητική έννοια, η πόλη περιορίζεται. Αυτό είναι το πρόβλημα. Οι πόλεις που δεν μπορούν εύκολα να διευρύνουν τα όρια τους είναι φτωχότερες, πιο διαχωρισμένες, έχουν υψηλότερες συγκεντρώσεις φτώχειας, χαμηλότερη ανάπτυξη, χειρότερες δημοτικές αξιολογήσεις ομολόγων και λιγότερο καλά εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό.
Το σύνταγμα της Αμερικής προχωρά σε μεγάλο βαθμό για να οριοθετήσει τις κρατικές και ομοσπονδιακές εξουσίες. Η δέκατη τροποποήση επιβεβαιώνει ρητά ότι οι εξουσίες που δεν έχουν εκχωρηθεί από το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών ή από τη Πολιτεία, “είναι μεταξύ του κράτους και των πολιτών” (Powers not delegated to the United States by the constitution, nor prohibited by it to the states, are reserved to the states respectively, or to the people). Οι πόλεις αντλούν τη δύναμη τους από τις κρατικές κυβερνήσεις, λέει ο David Rusk, πρώην δήμαρχος του Alburqueque, του οποίο το βιβλίο για τη προσάρτηση, “Cities Without Suburbs”, βρίσκεται στην τέταρτη του έκδοση. Όλες εκτός από 11 πολιτείες ακολουθούν το “Dilon’s Rule”, ο οποίος πήρε το όνομά του από έναν δικαστή του 19ου αιώνα, ο οποίος θεωρεί ότι οι δήμοι έχουν μόνο εξουσίες που τους παρέχονται ειδικά από το κρατικό δίκαιο.
