«Κλωστή: ρίζα, αποσύνθεση, αφετηρία 1922- 2022»

Γραμμή• στο μυαλό μου καμπύλη, ταυτότητα της οποίας δεν είναι η αρχή ή το τέλος. Μια γραμμή που θα μπορούσε να’ ναι και κύκλος. Κύκλος ο οποίος δεν κλείνει τίποτα μέσα και δεν αφήνει τίποτα απ’ έξω. Σημεία, μορφές, άνθρωποι. Ένας άνθρωπος. Όχι ακροβάτης, συντελεστής. Όχι όργανο, οργανισμός- κάθε στοιχείο του εξίσου ζωτικό. Ίχνος σκόνης, και άφθονη ζωντανή ύλη. Πολλή ουσία, πυκνώματα, αραιώματα. Εξαιρετική συνέχεια. Όχι συνέπεια. Παρά μόνο φύση, αυτοματισμός.
Και στην καταστροφή; Υπάρχει συνέχεια; Υπάρχει βάθος; Σταδιακά
εμφανίζονται τριβές, εντείνεται η βαρύτητα κι ολοένα τάση προς τα κάτω με κατεύθυνση τον πυθμένα της θάλασσας. Τι μένει; Τι εξαϋλώνεται; Είναι μια κατάρρευση εσωτερική; Ένα μεγάλο κρακ του πυρήνα που αποκόπτει τη ρίζα ή μήπως αποϋφαίνει ένα ασφυκτικά πλασμένο περιτύλιγμα; Και οδηγεί πού αυτή η ολική επαναφορά; Σε ποιο σημείο της κλωστής αυτής συναντάται το αποκούμπι; Πώς επανακτάται η εναρκτήριος δύναμη;
Εξετάζει και παραθέτει σε όλο το βάθος του και με απόλυτη ειλικρίνεια κάθε τροπές και μεταστροφές της πορείας αυτής. Νοιάζεται. Αισθάνεται. Σέβεται και χωρίς αμφιβολία είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, ο πυρπολημένος, ο ναυαγισμένος. Εκείνος που κατάφερε με μια αντίστροφη διαδικασία να επανασυντεθεί. Χρησιμοποιεί την κυριολεκτική αποτίναξη του σαρκίου του για να ανακαλύψει αυτό που μένει. Αυτό, το αληθινό.
Το θεατρικό έργο του Α. Μαγνήσαλη « H Κλωστή: ρίζα, αποσύνθεση,
αφετηρία» ανεβαίνει από την Θεατρική Ομάδα του Λυκείου της Ευαγγελικής Σχολής Σμύρνης σε σκηνοθεσία του Α. Μαγνήσαλη και της Μ. Διακόνου. Μία ομάδα που δεν υποκρίνεται και δεν «δείχνει». Με ταπεινότητα και ευαισθησία αποδίδει κάθε κομμάτι αλήθειας μίας επιφανειακά και από απόσταση συζητημένης ιστορίας. Μία ομάδα που δημιουργεί με τη στοχαστικότητα του Ι. Ξενάκη, τον οποίο ενθυμάται και τιμά αφιερώνοντάς σε αυτόν τις παραστάσεις της.

Μαριλίζα Φουρτουνίδου